Mei 1999. De woorden ‘’papa, ik wil niet dood’’ staan geëtst in mijn hoofd. Ik hoorde toen dat mijn dochter Natasja niet lang meer te leven had. Uitgezaaide darmkanker. Ze was 22 jaar. Alle woorden, nee alle letters van die woorden sabelde me neer. Op dat moment raakte ik een groot deel van mijn onbevangenheid kwijt. 13 januari 2002 overleed zij.
Oktober 2011. De woorden ‘’ik kan niets meer voor u doen, regelt u de grote dingen maar, u heeft nog een jaar, twee jaar te leven’’ echoën nog steeds na in mijn hoofd. Prostaatkanker, agressief en uitgezaaid. Ik begreep toen pas hoe Natasja zich gevoeld moest hebben. Lamgeslagen, verbijsterd, vol verdriet. Dat verdriet maakt nu deel uit van mijn leven. Ik zal niet zeggen dat het makkelijk is. Verre van. Omdat je misschien een korter leven hebt dan gedacht. Je wilt niet dood. Een gebroken wervel maken de woorden ‘’ik ben ziek, maar ik voel me niet ziek” niet langer waar. Er is nu pijn. En chemotherapie, iets wat ik lang heb weten weg te houden. Soms slaat de angst genadeloos toe. Maar ik sta alle emoties toe. Ik kies voor het leven. Hoe moeilijk dan ook.