Diagnose alvleesklierkanker, stadium 4, om de aorta, met een uitzaaiing in de lever. De assistent-internist i.o. laat weten dat in het overleg is aangegeven dat ik met het ergste rekening moet houden. Ze ziet te veel patiënten die de laatste weken van hun leven verspillen door ziekenhuis in en ziekenhuis uit te gaan. Leg je neer bij het lot en haal het beste uit de komende weken. De diagnose hakt er nog dieper in dan de de ziekte zelf. Tegen het advies begin ik een zoektocht naar informatie en eventueel laatste mogelijkheden. Genezing mag dan geen optie zijn, ik wil in ieder geval alles geprobeerd hebben. De laatste weken zijn al meer dan een jaar en ik ben er nog. De ziekte is niet weg, maar ik leef nog. Niet dat ik alleen nog adem, maar ik ga nog naar de markt, naar verjaardagen en af en toe een uitje. Ik ben me bewust dat ik minder lang zal leven dan ik hoopte, maar ik leef nu wel dubbel zo intens. Er is heel veel dat ik gedaan heb (en nog doe) en dat ik niet zou hebben gedaan als ik me niet zo bewust was geweest van een naderende dood. Op een vreemde manier voegt zo'n diagnose ook iets toe aan je leven.