Het is eind 2014 als ik de diagnose galwegkanker met uitzaaiingen krijg. Niet veel later hoor ik dat er geen kans is op genezing. Ik kan het bijna niet bevatten. Ik voel me best okay en nu wordt me verteld dat ik er over een jaar mogelijk niet meer zal zijn. Dat feit onder ogen zien, is zwaar. Ik ben dan ook intens verdrietig. Als ik thuiskom van dat gesprek lees ik het volgende: “Welke dag is het vandaag”, vroeg Poeh. “Het is vandaag”, piepte Knorretje. “Mijn lievelingsdag”, zei Poeh. Op dat moment voel ik een enorme vastberadenheid. Vastberaden om er iets moois van te maken en te genieten van elke dag die mij is gegeven.
Inmiddels zijn we een aantal jaar en verschillende medische ingrepen verder. Met als belangrijkste resultaat dat ik er nog ben. Dat leek destijds onmogelijk.
Naast al het verdriet zijn er veel mooie dingen op mijn pad gekomen. Daarbij heb ik geleerd te leven in het nu en te genieten van wat zich aandient. Niet één dag is alleen maar donker gebleken. Ook op de dagen dat verdriet en pijn de boventoon voerden, was er wel een lichtpuntje. Wat de toekomst brengt dat weet ik niet. Maar die toekomst is dan en niet nu. Nu is mijn leven gevuld met heel veel lievelingsdagen en ben ik gelukkig.