Op school was ik een buitenbeentje, een magneet voor negatieve aandacht puur omdat ik rood haar had,
overdrijven doe ik niet als ik zeg dat ik bijna twee keer per week slachtoffer was van pestgedrag en vechtpartijen, ook buiten school.Dit ging door tot aan de laatste twee jaar van de middelbare school waarna ik op mijn achttiende ben gediagnosticeerd met een dysthyme stoornis, een chronisch depressieve stoornis, stemmingsklachten en angstklachten die langer aanhouden.
Ik ben roodharig, linkshandig, creatief en heb last van een stoornis die over het algemeen vaker voorkomt bij vrouwen dan bij mannen. Ik voel mij bijna elke dag somber, zie geen einddoel voor ogen en weet ook niet waar ik het allemaal voor doe aangezien ik me naast somber, ok not misplaatst voel in deze wereld. Alsof ik het recht niet heb om hier te zijn.
Hier is de keerzijde: Elke dag die ik krijg is een dag om het beter te maken dan de dag daarvoor, elke dag is een overwinning. Elke dag waar ik niet luister naar de stem die zegt dat ik hier niet thuishoor en die zegt dat het mij niet gaat lukken is bewijs dat die stem liegt.
Je verleden heeft niks te maken met wie jij op dit moment bent en de mening die iemand over jou heeft hoeft niet jouw realiteit te zijn.