Wanneer de gedachte dat ik 104 zou worden zich in mijn hoofd postvatte, weet ik niet. Dat het een getal zou worden waar ik ooit steun uit zou halen, wist ik ook niet. Tot ik ziek werd. Op reis kreeg last van buikpijn. ‘Gaat wel weer over dacht ik’ Maar het kwam steeds terug. Blindedarmontsteking? Terug in Nederland werd een tumor geconstateerd. ‘Het spijt me, ik heb geen goed nieuws voor je’, vertelde de dokter. ‘Er zit een tumor zo groot als een voetbal in je buik. ‘Dat kan niet’, reageerde ik vastberaden. Er volgde een periode vol onzekerheid. Een operatie bleek nodig. Mijn lijfspreuk werd: ‘Be a warrior, not a worrier’. De tumor in mijn buik was er, maar het was ‘ik’ niet. De gedachte dat ik toch 104 zou worden gaf me rust. Gelukkig bleken de kwade cellen ingekapseld. De ellende van bestralingen of een chemokuur bleef me bespaard. Wel had ik nog lang last van de dubbele longontsteking die ik tijdens de operatie had opgelopen. Mijn leven tot nu toe passeerde de revue. Had ik de dingen gedaan die ik wilde doen? Bracht ik mijn missie om te leven vanuit mijn hart in praktijk? Ik gaf me op bij Sensoor, de telefonische hulpdienst omdat ik meer vrijwilligerswerk wilde doen en nam de hond die ik al jaren wilde.