In december maak ik nog grapjes dat ik al een oproep krijg voor het bevolkingsonderzoek, terwijl ik net 49 ben. Zes weken later ben ik blij dat ik zo vroeg opgeroepen ben. Op 4 februari 2019 krijg ik de diagnose borstkanker met een uitzaaiing in de okselklier. Mijn leven staat op zijn kop. Er komt zoveel op me af. Het is ook heel onwerkelijk, alsof ik in een film ben beland. Chemotherapie, operatie en bestraling volgen elkaar op en bepalen mijn leven en ritme gedurende lange tijd. Het liefst wil ik van tevoren alles weten en (mee) bepalen, maar dat moet ik loslaten. Ik geef me eraan over en laat het op me af komen. Ik kijk af en toe wel vooruit om me voor te bereiden op de volgende fase Ondertussen geniet ik van de kleine dingen: de ontluikende lente, een terrasje pikken, een partijtje tennis als dat lukt of een fietstochtje in de omgeving. Ik blijf positief, want dat helpt me overeind te blijven en maakt het leven leuker – en dus ook draaglijker. Ik ben heel open over mijn ziekte en behandeling, ook over de minder leuke kanten. Dat levert hele mooie en hartverwarmende reacties op, ook vaak uit onverwachte hoek. Daar heb ik heel veel steun aan, net als aan het contact met lotgenoten via de oncologische fitness.