Ik ben momenteel 21 en ben ongeveer 9 jaar ziek. Hiervan heb ik alles zo'n 5 jaar verzwegen. Toen ik mijn diepste punt bereikte moest ik me ouders alles vertellen en werd ik de eerste keer opgenomen wegens acute suïcidaliteit. Hierna ben ik langzaam opener geworden want ja .. iedereen die dichtbij me stond wist toch al dat het slecht met me ging. Ik ben nu in behandeling voor persoonlijkheidsproblematiek en emotie regulatie problematiek, ben nog erg afhankelijk van medicatie en moet na mijn huidige behandeling nog wat met mijn eetstoornis (dit word momenteel niet behandeld door mijn multi-problematiek), maar… ik ben verder dan ooit, kan weer een leuke toekomst zien en bovenal ik ben blij dat ik al zover gekomen ben. Ik weet hoe het is om niets te durven zeggen en wil nu mijn ervaring inzetten voor al die mensen die hier nog in vast zitten of last hebben van de stigma’s. veel mensen die voor het eerst horen of zien aan mijn littekens dat ik ziek ben/was schrikken omdat ze mij alleen zien als die actieve sport-bewegingsleider die altijd 1001 dingen aan het doen is en het liefste in Oostenrijk op een berg staat. Ook richt hen wil ik meer kennis verspreiden zodat psychische ziekte het zelfde word gezien als een lichamelijke.