“Ik deug niet, ik doe er niet toe.” Zo voelde ik me als jong meisje al. Op een gegeven moment vertrouwde ik niemand meer. Ook mezelf niet. Ik werd doodstil, onzichtbaar. Door het pesten ontwikkelde ik anorexia, depressie en PTSS. Het is geregeld kantje boord geweest. Mijn leven was een zwart gat.
Mijn keerpunt was, toen ik in een kliniek verbleef en mijn mentor me overtuigde om 1 jaar álles te geven. Als het niet beviel, dan mocht ik alsnog met het leven stoppen. Hierdoor kreeg ik het lef om het leven aan te gaan. Aan mezelf te werken. Ondanks veel tegenslagen, opnames en wanhoop herstelde ik op m’n 21e van de anorexia. Toen kwam helaas slow transit obstipation om de hoek. Ik bezocht vele artsen; iedereen gooide het op de anorexia. Maar na 4 jaar werd het eindelijk bevestigd en kreeg ik een ileostoma. Dat maakte dat ik weer volop in het leven stond.
Totdat een simpele enkeloperatie resulteerde in CRPS... De depressie en PTSS kwamen in alle hevigheid op. Door doelen te stellen, lukte het me tóch om de dagen door te komen.
En nu, ineens is een droom uitgekomen: ik speel zitvolleybal bij TeamNL. Dit heeft weer twinkels in mijn ogen gebracht. Ik LEEF. Soms straal ik zelfs. En nu weet ik: Zie je wel, er is altijd een lichtpunt.