Ze zeggen dat ik op 11 september 2002 op weg naar school ben geschept door een vrachtwagen. Ik heb ten gevolgen van dit ongeluk 6 weken in coma gelegen. Ik was toen 14 jaar en zat in het laatste jaar van de middelbare school. Nog een jaartje en dan kon ik starten met mijn droomopleiding tot automonteur. Het ongeluk heeft echter roet in het eten gegooid. Ik heb ten gevolgen van het ongeluk een ernstig hersenletsel opgelopen. Hierdoor ben ik snel overprikkeld, ben ik mijn fijne motoriek verloren en heb ik moeite met relativeren. Toch is het een wonder dat ik er nog ben. Van steeds hoger oplopende koorts tot het niet meer waar kunnen nemen van hersenactiviteiten waardoor vitale organen het begonnen te begeven, de artsen hebben hard gevochten om mij in leven te houden. Ondanks dat ik van geluk mag spreken dat ik er nog ben, belandde ik in een zware depressie. Ik voelde me vaak onbegrepen. Het gaat nu sinds een half jaar (15 jaar na het ongeluk) weer goed met mij. Ik heb dankzij de juiste hulp, en mijn vrouw die alles vanaf het begin heeft meegemaakt, geleerd dat niks onmogelijk is en dat ik daar zelf het levend voorbeeld van ben. Dat maakt mij trots op wie ik ben!