2015 was het zwaarste jaar uit mijn leven maar ook mijn mooiste jaar. Op 4 februari 2015 kreeg ik een slecht nieuws gesprek. Ik zat al in Birad 5 (de hoogste gradatie). Dan staat je wereld even stil. Dan gaat alles zo snel. Onderzoeken, uitslagen en behandelplan. Ik voelde me niet ziek en dacht dat ik alles wel even zou doen. Maar dat is heel vies tegengevallen. Wist niet dat er iets bestond dat groter was dan mijzelf. De chemo heeft mij zo enorm ziek gemaakt. Bij de 2e ziekenhuisopname lag ik op het randje. Toen begon de geestelijke aftakeling. Ik werd een dood vogeltje. Ik was geestelijk zo afgetakeld dat ik wilde stoppen met de chemo. Ik vond het geen kwaliteit van leven. Dit was het leven die ik niet ben. Nog 9 weken en dan was mijn chemo klaar. Maar ik kon het niet het leek wel 9 jaar. Die berg kom ik niet over. Ik heb toen besloten om naar een inloophuis voor kankerpatiënten te gaan. Ik voelde begrip en herkenbaarheid. Kreeg handvatten mee. En het heeft me besloten om door te gaan met mijn chemo en mijn verdere behandeling. Ik ben dankbaar dat ik nog leef. En zie het als mijn missie om andere te helpen. Daarom heb ik mijn boek geschreven "Overleven na de diagnose".