In 2014 borstkanker (6 x chemo, 2 x operatie, 21 x bestraling en 5 jaar hormoontherapie), in 2015 ‘mevrouw u heeft een nieuwe erfelijke vorm maar we weten er nog niet zo goed wat dit betekent voor u’, begin 2017 uitputting/depressie/PTSS verschijnselen, eind 2017 een gecompliceerde rugwervel breuk na de val van de trap. Het is wel erg veel in korte tijd om te verwerken inclusief de blijvende schade. Ik ben er door gekomen dankzij de medicijnen, veel lieve mensen om mij heen (thuis, familie, relaties, collega’s, artsen, fysio enz.) en een multidisciplinaire re-integratie therapie. Waar ik geleerd heb dat mijn oude niet meer werkende coping mechanismen om te zetten naar wel werkende. De grootste pijler is het blijven bewaken van mijn (energie) grenzen. Voor iemand die altijd wel een schepje er bovenop wil doen valt dit niet mee. Van een sportieve, alles aanpakkende vrouw ben ik veranderd in een vrouw die stoeit met het leven, door het wankele evenwicht en steeds afwegingen moet maken wat ze wel of niet doet. Desalniettemin probeer ik te genieten van de momenten. Ben ik heel erg trots op mijn man en zoon. Met hun nuchtere kijk hebben ze mij altijd voorgehouden… je bent sterker dan je denkt…