Ik heb ALS maar ben het niet. Dat hoor ik mezelf vaak zeggen. Mijn benen werken niet zo goed meer maar mijn hoofd is des te scherper. Ondanks mijn ziekte ben ik nog steeds positief en vrolijk. Ik kijk naar wat ik nog wel kan en bedenk dat het altijd nog erger kan. Ik hou hoop op een medicijn die de aftakeling kan stabiliseren en doe daarom ook mee aan diverse onderzoeken. Accepteren? Ik weet niet of ik dat kan maar het is wel wat het is. Ik kan de hele dag huilen maar daar bereik ik niks mee. Dus lekker gek blijven doen en genieten van de mooie dingen in het leven. Een bloem die uitkomt, een egel in je tuin, een goeie grap, een knuffel van je dierbaren, een goed glas wijn. Reizen is mijn passie en zal ik blijven doen zolang het kan Natuurlijk valt het niet altijd mee. Ik was altijd zelfstandig. Dat je dat moet inleveren is denk het moeilijkste van ziek zijn. Ik heb moeite met hulp vragen. Komt misschien ook omdat ik niet zielig gevonden wil worden. De vraag die mij het meeste bezig houdt is blijf ik lang genoeg leven en zie ik mijn kinderen afstuderen, werk krijgen en trouwen. Zou ze zo graag willen zien opgroeien en keuzes zien maken en ze bij willen staan.Is ons dat niet gegeven dan ben ik ontiegelijk dankbaar en trots op die 2.