Mijn eerste x kanker was een melanoom dat de huisarts zelf weghaalde. De 2e x was toen ik 39 jr was. Ik had geen eetlust meer en werd geel, daarbij viel ik 25 kg af..ik voelde dat ik doodziek was en dat bleek ook. Kanker met uitzaaiingen die dagelijks groeide. Mijn oog trok scheef en blindheid lag op de loer. Tijdens de chemoos en 35 bestralingen bleef ik mezelf geruststellen maar lag ondertussen mijn euthanasie en crematie te regelen. Mijn 2 dochters waren toen 4 en 9 jaar. De jongste voelde snachts of ik nog warm was, dan durfde ze pas in bed tegen mij aan te liggen. Ook wilde ze dat ik een doekje of pruik op deed. ik maakte mezelf ook op, kaal zijn deed veel met mijn vrouwelijkheid. Nu nog zijn de kinderen vaak bang dat ik doodga. Ik heb de vlecht bewaard als aandenken. 7 jaar later voelt het als levenslang. Ik ben bang en ga snel naar de huisarts en heb veel naschade overgehouden waar moeizaam mee te leven is. Toch probeer ik optimistisch te blijven door negatieve dingen om te bouwen in positieve. Ik zorg dat ik altijd iets hebt om naar uit te kijken. Ik ben gegroeid in kijk op dingen en mensen en kom beter voor mezelf op.Ik was al nooit materialistisch maar nu helemaal niet meer.