Ik heb een gezond en mooi lijf. Ik zorg er goed voor, eet gezond en doe veel aan beweging. En toch ineens: parkinson. Toen ik een paar dagen na de diagnose weer wat rust vond, kwam het besef dat niemand me dit heeft aangedaan. Genetisch is het ook niet. Sterker nog, de medische ‘wetenschap’ weet eigenlijk nog niks en kan alleen de symptomen een beetje verzachten. Bij een chronische en progressieve aandoening is dat slechts een pleister op de wonde. Ik realiseerde me dat ik zelf moet hebben bijgedragen aan het ontstaan van parkinson. Niet door m’n dieet of een gebrek aan beweging, maar met m’n houding ten opzichte van het leven en mezelf. Wiens leven leef ik? Luister ik naar mijn eigen verlangens? En naar signalen die mijn lijf afgeeft? Welke rol speelt angst bij de keuzes die ik heb gemaakt? Dit inzicht dateert van begin 2014. Er is veel gebeurd in die tijd en mijn leven (en dat van mijn directe omgeving) ging drastisch op de schop. Dat heeft pijn gedaan, maar gelukkig heeft het meeste inmiddels weer een plek. De symptomen zijn goed hanteerbaar en ik heb geen medicijnen nodig. Ik luister steeds beter naar m’n lijf en m’n hart, en ben niet meer bang. Ik voel me een gelukkig mens.