Sinds mijn dertigste ben ik voortdurend ziek; een schildklieraandoening, een hartstilstand, waardoor ik aanvankelijk mijn motoriek en spraak verloor. Een zeer extreme vorm van de ziekte van Hashimoto; een auto-immuun ziekte, die eigen organen aanvalt en vernietigt. En in 2009 werd er een tumor ontdekt in de
zenuwbaan van mijn rug. Een risicovolle operatie, met mogelijk een dwarslaesie tot gevolg, was noodzakelijk. Vreselijke chronische zenuwpijnen maakten dat ik haast niet kon lopen. Drie maanden intern revalideren en een jaar dagbehandeling konden afhankelijkheid van krukken en een rolstoel niet
voorkomen. Toch ben ik gedeeltelijk weer teruggekomen in het arbeidsproces. Tot ik anderhalf jaar terug steeds meer vergat. Ik reed naar 'ons huis', waar wij al 18 jaar niet meer woonden. Na onderzoek bleek het een vorm van dementie, welke was niet duidelijk. De prognose is 5 tot 8 jaar. Mijn wereld stortte
opnieuw in. Met mijn gezin heb ik mijzelf herpakt en zijn we hulp gaan zoeken. We beginnen nu in Antwerpen aan een experimentele behandeling, dankzij de inspanningen en vasthoudendheid van mijn vrouw. We geven niet op en hebben elkaar en het leven intens lief. Er is genoeg om voor te vechten.