Na een pittige kindertijd en een puberteit vol trauma’s trouwde ik jong en kwam ik met mijn man tot rust in een fijne stad, een fijne baan na een fijne studententijd. Het heftigste moest nog komen. Op mijn 23e stortte ik mentaal volledig in. Met heel veel vallen en weer opstaan vocht ik mijzelf vele keren terug uit een psychische hel. Twee prachtige zoons kregen we en na iedere val was er de hoop dat het weer opstaan tot een aanvaardbare ‘beterschap’ zou leiden.
Vijftien jaar later heb ik er ruim 1.000 uur therapie opzitten, tientallen opnames, zes zelfmoordpogingen, vele littekens door automutilatie, 40 soorten medicatie die niet werkten maar wel bijwerkingen nalieten en 17 o.k.bezoeken voor elektroshocks. Maar nog iedere dag strijd ik op leven en dood tegen de onmenselijke angst om te leven.
Ik knokte, met wijsheden van filosofen, psychologen, oosters, westers, al wat ik tegenkwam en wat wáár was (of leek). Maar vandaag de dag leef ik enkel nog met de trieste maar nuchtere waarheid: sommige mensen worden beter (genoeg), anderen niet.
Ik ben op en laat het leven los, of, in de woorden van Twarres die mij in 2002 zo tegenstonden: ‘if you can’t hold on, than you’ve got to let it go’. Het is niet anders.